مابين الشط والمايه
وكُنا ف وقت فجريه
لمحت ملاك لوحديها
دى نايمه ؟ ولا منسيه؟
ناديت ليها باعلى الصوت
جرى لك ايه ياصبيه
رميت ايدى على راسها
سمعت شهيق فى انفاسها
اكيد مجروح احساسها
قالت لى ياغريب امشى
غمزت لها انا برمشى
قالت لى انت ايه جابك
قلت لها الهوى جابنى
هدوء البحر ده عجبنى
قول لى انتى حكايته ايه
ونايمه ع الرمال كده ليه
قالت لى كنت عاشقه حبيب
وعن فكرى ماكان بيغيب
ومن قلبى تمالى قريب
منحته الدُنيا ومافيها
سعاده كبيره عاش فيها
غدر بى وراح لغيرى ياناس
ماعنده ضمير ولأحساس
وكان فى الغدر له طريقه
عشق زميله وصديقه
كانت ليا الضيا والنور
لكل اسرارى بير مستور
حكيت له كل اسرارى
وقلبى حنون ومش دارى
لقيتها نايمه ف احضانه
نسيتنى كمان علشانُه
كرامتى اغلى من حبى
واصل الذنب كان ذنبى
مشيت والنار بتلسعنى
فى قلبى جرح يوجعنى
لقيت الشط والمايه
ونمت من التعب والهم
وموجه تروح وموجه جايه
دموعى بحور ولا تتلم
فى بحر الحزن منسيه
وادى حكايتى يا أبن العم
شعر احمد اسماعيل/ شاعر العرب
